Roots Days Festival (Dag 2) Fleurus (05-08-2023) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Roots Days © Rootsville 2023

Vorig jaar had ik al kunnen genieten van een zeer mooie editie daar in Fleurus, waar ze met hun “Roots Days” een vervolg breien aan het teloor gegane “La Nuit Du Blues”.

De twee dagen zijn totaal gewijd aan de rootsmuziek. Zo passeerden hier gisteren al JP’s Epihanies, Last Call en Kyla Brox. Niet dicht bij huis, dus had ik mij beperkt tot de zaterdagse editie en hoopte dat er niet teveel regen uit de lucht zou vallen. Dat zou echter ijdele hoop blijken te zijn uiteindelijk.
Terwijl collega Freddy zijn muziek- en andere duivels aan het ontbinden was op Oetsloven Blues, trok ik naar Fleurus in de “Pays De Charleroi” ook wel de “Pays Noir” genoemd wegens de lange geschiedenis van steenkoolontginning. To zover de les aardrijkskunde en geschiedenis.

De organisatie had her en der wat partytenten gezet om te trachten de boel droog te houden. Ik hoopte dat dit voldoende zou zijn. Toen ik in Fleurus aankwam scheen er echter een flauw zonnetje en de hoop laaide weer hoop, maar dat bleek echter van korte duur te zijn. Enfin, rien a faire….

Vandaag stonden 4 bands op het programma en allemaal met een uittsekende reputatie. Zo mochten onze eigens Travellin Blue Kings, de dag openen. De 100% Belgische line-up van de Travellin' Blue Kings presenteert nu nog meer adelbrieven en een indrukwekkend pedigree: Blues Lee, Howlin' Bill, Rhythm Bombs, Fried Bourbon, Jim Cofey, The Scabs, Hideaway...we citeren er maar een paar. Deze vijf heren dweilden ooit met hun respectievelijke bands bijna heel Europa af. Vandaar dat het woord ‘Travellin’ hier echt op zijn plaats is. Van alle markten thuis deze jongens met een sound die gaat van New Orleans over Memphis naar Chicago en ook niet vies van wat Britse blues invloeden. Ik was ooit getuige van hun “maiden-optreden” op La Nuit Du Blues in Charleroi en toen was ik al verkocht, en dat ben ik nog steeds. De band bestaat nog altijd uit JB Biesmans (zang, sax, harmo), Jimmy Hontele (gitaar), Marc Gijbels (drums), Patrick Cuyvers (Hammond) en Winne Pennickx  (bas).

De band heeft een stevige evolutie meegemaakt al zeker met de toevoeging van JB en Mr PC. Leuke sound, zeker met de sax en de Hammond en de stem van JB geeft een extra dimensie aan het geheel. De ritmesectie is retenstrak en dat Little Jimmy een “krak” is op gitaar, dat hoeven we niemand meer te vertellen. Vandaag werd hiervoor alweer het bewijs geleverd. Door het slechte weer, weinig volk, maar dat mocht het plezier niet temperen en met een knallende ‘Too Many People’ schoten de boys de namiddag op gang. Dat werd gevolgd door ‘Gotta Get Away’ en het schitterende ‘Hold Your Horses’.

Alles klopte als een zwerende vinger en de mannen waren op geen enkel foutje te betrappen. Verder met ‘What Needed Doin’ Done’ en de nieuwe single ‘Brothers & Sisters’. Heb mij geen minuut verveeld tijdens deze set, die ondertussen naar het einde ging met ‘Live Your Live’ en het onvermijdelijke ‘So Long Baby Goodbye’. Alweer een stevige prestatie van onze “Reizende Koningen”. Dit was er alweer eentje om in te kaderen. En tussendoor was het ook gestopte met regenen, maar jammer genoeg zou dit niet al te lang duren en het werd ook een pak frisser, aangenaam was dus anders.

Tweede optreden van de dag kwam van uit Frankrijk met het trio van The Backscratchers. Mij totaal onbekend, dus de gelegenheid om met deze gasten kennis te maken. Als we het over een ketel zouden moeten hebben, zouden we kunnen zeggen dat de 3 muzikanten die The Backscratchers vormen vele jaren geleden in een ketel met blues gevallen waren.

Deze 3 hebben plezier en boeien, even comfortabel op de plakkerigste Deltablues als op de wildste Rock'n Roll. De drie Frans boys, afkomstig uit de streek van Bordeaux, beheersen zowel de inhoud als de vorm en worden voortdurend geïnspireerd door hun idolen zonder ooit de indruk te wekken deze totaal te willen kopiëren. Ze overstijgen alle genres en leveren een krachtige mix op het podium, een verslavende blues toverdrank, waar we graag dronken van worden en die het publiek een puur moment rauwe authenticiteit garandeert.

In de band Vinz Polletvillard (harmo en piano), Florian Royo (zang en gitaar) en Guillaume Destarac (drums). En rauw en stevig was het alleszins en bijwijlen toch wel redelijk tot iets te luid. Dit Franse trio brengt een pak covers maar drijven hierbij het tempo enkele trappen op. Potig en stevig maar toch aangenaam, enkel op het eind was het soms een beetje rommelig. We werden direct bij de keel gegrepen met hun versie van ‘Automatic’ op de voet gevolgd door ‘Lowdown On The Hoedown’ van onze eigenste Sneatsniffers.

En wacht dacht u van hun versie van ‘Bring It On Home’? Top toch ! En zo werd de rest van de set opgevuld en kregen we nog ‘Shake Your Hips’, het eigen nummer ‘Chien Fou’ en ‘Me & The Devil’ om af te sluiten. Al bij al een fijne ontdekking deze “Frenchies”, ze weten al zeker hoe ze muziek moeten maken.

Ondertussen was het terug beginnen regenen. Wat zeg ik? Gieten! De regen kwam met bakken uit de lucht gevallen.  Daar ging de sfeer dus, maar de volgende gast zou daar proberen verandering in te brengen. Die derde gast van vanavond kwam van over de grote plas en dan heb ik het hier over Alabama Mike. Vorig jaar gaf de man een heel fijn concert in de 'Banana Peel'. Benieuwd hoe de man vandaag voor de dag zou komen.

Alabama Mike ontleent zijn bijnaam aan de staat waarin hij in 1964 werd geboren en opgroeide. Beïnvloed en aangemoedigd door zijn vader, trad hij van jongs af aan toe tot de kerk in zijn geboorteplaats, waar hij zijn talenten als zanger ontwikkelde. In 1983 verhuisde hij naar Californië en in 1999 begon hij een carrière als professioneel muzikant om zich volledig aan de blues te wijden. Als mede-oprichter van zijn eigen label (Jukehouse) produceerde hij snel achter elkaar twee albums waarmee hij een solide reputatie opbouwde.

Hij besloot dan voor zijn nieuwste album, “Stuff I’ve Been Through”,  om de geest van de Chess producties van Muddy Waters, Jimmy Rogers of Sonny Boy Williamson te herontdekken. Zanger met een expressieve en veelzijdige stem, Alabama Mike is in staat om van de meest rootsy akoestische blues naar de meest stijlvolle Soul-Blues te gaan. “IN-CON-TOUR-NA-BLE” zoals ze hier zeggen. Vandaag ondersteund door de welbekende Fabrice Bressouat( drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas).

Door de hevige regen zat het volk of toch wat er van overbleef, bijeen gepakt onder de kleine tenten, maar dat bleek op termijn ook al geen soelaas te brengen. We begonnen stevig nat te worden toen Mike van start ging met ‘Somewhere Down the Line’, wat gevolgd werd door ‘SSI Blues’ en ‘Think’. Tussendoor liet hij horen dat hij niet enkel een fijne stem heeft maar ook een leuk stuk harmonica kan blazen met  ‘Can’t Stay Here Longer’ en de titeltrack van zijn nieuwste schijf ‘Stuff I’ve Been Through’.

Alles klonk zeer “smooth” en de band ging zonder problemen mee in Mike’s verhaal. Dat verhaal ging verder met onder andere ‘Fat Shame’, ‘California Blues’, ‘Restraining Order’ om uiteindelijk te eindigen bij ‘Fight For Your Love’. Ondanks het rotweer had ik toch weer genoten. Alabama Mike gemist? Niet erg u krijgt met z’n allen een herkansing de zondag van Swing in Wespelaar. So be there folks !

De eer om deze bluesdag af te sluiten was weggelegd voor Marc Tee & Big Pete. Deze twee toppers zouden worden bijgestaan door Renaud Lesire aan de bas, Ilias Scotch aan de toetsen en zowaar Fabrice Bessouad op de drums.

Ondertussen begon ik mij al een “waterkieken” te voelen. De lichte tentjes lieten water door à volonté, ik was nat en verkleumd en ik besloot de lange weg naar huis terug te nemen. Bij deze geen verslag van het laatste optreden en daar hadden de weergoden voor gezorgd , jammer maar helaas pindakaas. Volgende keer beter.

Al bij al en enkel muzikaal bekeken was het wel goed geweest. Op het weer heb je geen vat en al zeker niet als je een buitenevenement organiseert. Toch chapeau voor de organisatie en ik zou zeggen: “tot volgend jaar”. Cheers !!!

Marcel